Piotruś Pan w bajce nigdy nie dorasta, podczas gdy w rzeczywistości musimy stopniowo uczyć się odpowiedzialności i presji w miarę dorastania. W grupie po latach 80. syndrom Piotrusia Pana jest bardziej oczywisty.

　　Czy cierpisz na syndrom Piotrusia Pana?

　　Niechęć niektórych dorosłych do dorastania może stać się chorobą psychiczną, jeśli rozwinie się do skrajności. Pacjenci oddają się własnym fantazjom, zachowują się i mówią jak dzieci i wykazują wyraźną tendencję do odmowy dorastania, a nawet lubią nazywać siebie dużymi dziećmi. Dlatego syndrom Piotrusia Pana jest również nazywany syndromem dorosłego dziecka lub syndromem zależności społecznej, a poniżej przedstawiono objawy syndromu Piotrusia Pana:

　　1. unikanie odpowiedzialności, egocentryzm i obwinianie innych po zrobieniu czegoś złego.

　　2. strach przed wyzwaniami, brak pewności siebie i chęć wycofania się w przypadku napotkania trudności.

　　3. zależność, strach przed samotnością, chęć, by ktoś pomógł rozwiązać wszystko.

　　4) Niska tolerancja na frustrację, łatwe uleganie emocjom lub poddawanie się, gdy sprawy nie idą dobrze lub gdy są krytykowane.

　　5) Zaburzenia relacji: uciekają, gdy muszą podjąć zobowiązanie wobec płci przeciwnej, więc od czasu do czasu zmieniają partnerów, a partnerzy stają się coraz młodsi, aby złagodzić presję związaną z koniecznością zawarcia małżeństwa i założenia rodziny.

　　6. Inne: ubierają się jak nastolatki, co nie pasuje do ich wieku; mają obsesję na punkcie anime, gier wideo i lalek; są dociekliwe, uwielbiają próbować nowych rzeczy i lubią ożywioną atmosferę.

　　Odmowa dorastania jest związana z edukacją rodzinną.

　　Według ekspertów odmowa dorastania jest chorobą psychologiczną. Dorośli zanurzeni w stanie Piotrusia Pana często czują się wyczerpani psychicznie i ubodzy umysłowo w codziennym życiu, co znacznie wpływa na jakość życia. Większość przyczyn syndromu Piotrusia Pana jest ściśle związana z rodzinnym środowiskiem edukacyjnym.

　　Jedną z nich jest to, że rodzice zbytnio się martwią i samodzielnie dbają o wszystkie codzienne sprawy swoich dzieci, co powoduje, że dzieci nie mają ćwiczeń psychologicznych, tracą inicjatywę i nie chcą dorastać; innym jest to, że jedno z rodziców nie osiąga spełnienia i pocieszenia w związku małżeńskim, np. gdy ojciec jest nieobecny przez długi czas, matka czuje się samotna i pusta i potrzebuje dziecka, które nigdy nie dorośnie i nie opuści jej, a dziecko nieświadomie akceptuje taką rolę. Wreszcie, ponieważ krytyczny okres separacji od rodziców i rozwoju w niezależną jednostkę zostaje pominięty, nawet jeśli rodzice zdają sobie sprawę z problemu i chcą wypchnąć dziecko z domu do społeczeństwa, często jest już za późno.

　　Jedną z metod leczenia syndromu Piotrusia Pana jest "metoda retrospektywna". Pod okiem profesjonalnego psychologa pacjenci są proszeni o przypomnienie sobie scen z dzieciństwa, w których mieli wyrażać własne opinie, ale ich rodzice to robili, oraz o odtworzenie tych scen w swoich umysłach. Lekarz zachęca i prowadzi ich do dokonywania własnych wyborów w tych samych okolicznościach, aby kultywować ich opinie.

　　Psychologiczna analiza niechęci do dorastania

　　Tak zwane dorosłe życie było czymś, czego w ogóle nie lubiłem. Kompleks braku chęci dorastania jest głęboko zakorzeniony w moim sercu. Jak miło jest nie chcieć dorosnąć, można być rozpieszczanym, można prosić o ulubione prezenty, można robić co się chce bez zastanawiania się nad konsekwencjami i można wybaczyć, jeśli popełni się błąd. Bo kto byłby surowy dla dziecka?

　　Czy rosnąca infantylizacja dorosłych jest chorobą społeczną?

　　Wokół nas jest taka grupa ludzi, którzy nie dorastają: nie mają jedzenia, jedzą w domu do rodziców; nie mają pieniędzy do wydania, szukają rodziców, aby poprosić; ubrania są brudne, spakowane z powrotem, aby pozwolić rodzicom prać; napotkali małą frustrację i trudności, pierwszą rzeczą, którą chcesz pozwolić rodzicom rozwiązać; a większość z nich lubi oglądać kreskówki, kupować zabawki z kreskówek, woląc jeść, pić i dobrze się bawić .......