Bardzo sporadycznie, będziesz mnie szukał, kontaktował się ze mną, twoje nagłe pojawienie się, nadal będzie prowokować moje struny serca. Tyle, że nauczyłam się też udawać przed Tobą, nie zimną, nie gorącą, nie słoną, uśmiechając się bezdusznie i nie wylewając więcej tych tanich łez.

　　Zawsze trzeba czekać do długiego czasu, zawsze trzeba czekać na odwrót, tylko po to, by wiedzieć, że osobiście odrzuciliśmy rzeczy, w późniejszych dniach, nigdy nie można się spotkać.

　　Nadal będę wierzył w miłość, tylko nie będę wierzył, że miłość może być wieczna.

　　Nagle obudziłeś we mnie fakt, że czas naszej znajomości można liczyć w latach.

　　Idąc z Tobą w tej podróży, stajesz się również drogą, którą mijam.

　　Wiem, zapomnieć jest łatwo, wystarczy nie patrzeć, nie myśleć, nie pamiętać, po prostu zapomnieć, tak jak niebo po fajerwerkach.

　　Kiedy widzisz wszystko, zdajesz sobie sprawę, że bardziej praktyczne jest stracić niż mieć.

　　Nie ma niczego, czego nie możesz zapomnieć, zawsze zapomnij o sobie w późniejszym czasie, najpierw zapomnij o swoim wyglądzie, potem zapomnij o swoim głosie, zapomnij o tym, co powiedziałeś, nie teraz, ale także później.

　　Jesteśmy tak oddzieleni wiatrem lat, patrząc wstecz, ale nie możemy zobaczyć śladów kiedyś razem, chociaż kiedyś tak ciężko razem.

　　Zakończenie i proces są tam, a potem idą do splątania, nawet sami czują się chciwi.

　　Słowa ukryte na dnie serca nie są celowo ukrywane, po prostu nie można wykrzyczeć całego bólu.

　　Nie uciekam od ciebie, ani nie uciekam od siebie.

　　Ja tylko zrezygnowałam z Ciebie, nie zapomniałam.