Heel af en toe, zal je op zoek naar mij, contact met mij, uw plotselinge verschijning, zal nog steeds provoceren mijn hart snaren. Alleen, ik heb ook geleerd om te doen alsof ik jou ben, niet koud, niet heet, niet zout, harteloos glimlachend, en ik zal die goedkope tranen niet meer vergieten.

　　Altijd moeten wachten tot een lange tijd, altijd moeten wachten op de retraite, alleen om te weten dat we hadden persoonlijk weggegooid dingen, in de latere dagen, kan nooit worden aangetroffen.

　　Ik zal nog steeds geloven in de liefde, alleen zal niet geloven dat de liefde voor altijd kan zijn.

　　Je hebt me plotseling wakker geschud dat de tijd dat we elkaar hebben gekend in jaren kan worden geteld.

　　Als ik met je meega op deze reis, word jij ook de weg waar ik langs loop.

　　Ik weet het, vergeten is makkelijk, gewoon niet kijken, niet denken, niet herinneren, gewoon vergeten, net als de lucht na het vuurwerk.

　　Als je alles doorziet, besef je dat het praktischer is om te verliezen dan om te hebben.

　　Er is niets dat je niet kunt vergeten, vergeet je altijd op een later tijdstip, vergeet eerst je uiterlijk, vergeet dan je stem, vergeet wat je zei, niet nu, maar ook later.

　　We zijn zo gescheiden in de wind der jaren, terugkijkend, maar kunnen niet de sporen zien van ooit samen, hoewel, ooit zo hard samen.

　　Het einde en het proces zijn er, en ga dan verstrikt raken, zelfs zelf het gevoel hebzuchtig.

　　De woorden verborgen in de bodem van het hart is niet opzettelijk te verbergen, maar niet alle pijn kan worden geschreeuwd.

　　Ik ben niet weglopen van je, noch ben ik weglopen van mezelf.

　　Ik heb je alleen opgegeven, niet vergeten.